“Hun stemmen brengen iets teweeg wat wij met woorden nooit kunnen”

Een gesprek met Ton Golverdingen, zorgvrijwilliger bij Hospice De Mare

Wie met Ton Golverdingen een ochtend meeloopt in Hospice De Mare, ziet een man die zich vanzelfsprekend tussen de gasten beweegt. Een vriendelijk woord, een kop thee, een helpende hand. Al negen jaar is hij zorgvrijwilliger. Toch is er één moment waarop hij nog altijd zelf even stilvalt: als de Bedside Singers beginnen te zingen.

“Het raakt me elke keer weer”
“Eerlijk gezegd is het niet mijn muziekstijl,” vertelt Ton. “Ik hou zelf van heel andere muziek. Maar zodra de eerste klanken klinken, is dat gevoel weg. Dan raakt het me, elke keer weer. Hun stemmen zijn zo zuiver, zo kwetsbaar. Ze brengen iets teweeg wat wij met woorden nooit kunnen.”

Ton werkt al negen jaar als vrijwilliger in het hospice. Hij bereidt vaak het bezoek van de Bedside Singers voor: inventariseert bij gasten of er behoefte is aan zang, maakt kennis, zorgt dat de sfeer rustig is. “Sommige mensen zeggen in eerste instantie nee. Maar dan horen ze op de gang de zang, hoe die stemmen samenkomen, en dan zeggen ze later toch: misschien toch wel… Dat vind ik zo mooi. Zelfs als mensen niet direct in hun kamer worden toegezongen, werkt het door. Het sijpelt overal naar binnen.”

Een man die brak – in de goede zin
De impact kan groot zijn, soms onverwacht. Ton vertelt over een man die altijd wat afstandelijk bleef. “Aardig, maar hij hield de boot af. Toen kwamen de Bedside Singers. Ze begonnen te zingen, en ik zag hem helemaal breken. Maar dan in de positieve zin: de tranen kwamen, de muur viel weg. Hij zei later hoe blij hij was dat dit gebeurd was. Dát is hun kracht. Muziek opent iets, zonder dat er veel woorden nodig zijn.”

Een ander beeld staat Ton nog scherper voor ogen. “We hadden een gast die zwaar gesedeerd was. Hij lag stil in bed, leek ver weg. Toch voelde ik: de zangers moeten bij hem komen. De verpleegkundige stemde ermee in. En toen… hij deed zijn ogen open en er rolden tranen over zijn wangen terwijl zij zongen. Zoiets vergeet je nooit meer. Het was alsof de muziek hem nog één keer bereikte. Ook zijn familie was diep geraakt.”

Samenwerken van hart tot hart
In de samenwerking voelt Ton zich een schakel. Hij kent de gasten en weet wat er speelt, zodat de zangers hun repertoire kunnen afstemmen. “Ze komen niet met een concertzaalmentaliteit binnen. Eerst gaat er één zanger naar binnen, maakt contact, voelt de sfeer. Pas daarna komt de rest. Zo wordt het nooit te veel. Soms wil een gast dat ik erbij blijf, soms juist niet. Alles is goed. Het gaat om afstemmen, luisteren, ruimte geven.”

Voor Ton is de kracht van de Bedside Singers niet alleen de muziek, maar ook hun manier van aanwezig zijn. “Er is geen dwang, geen prestatiedrang. Ze zingen net zo liefdevol voor één persoon als voor vijf. Hun houding is dienend, kwetsbaar en puur. Dat sluit prachtig aan bij hoe wij hier werken.”

Een eigen rijkdom
Als zorgvrijwilliger staat Ton dicht bij de gasten, helpt met dagelijkse zorg, is aanwezig bij de laatste gesprekken. “Het is een rijkdom,” zegt hij. “Ik krijg er zoveel voor terug, ook al nemen mensen afscheid. Het heeft mijzelf ook veranderd. Toen ik begon, zat ik zelf in een moeilijke periode, maar dit werk heeft mij sterker gemaakt. Het geeft betekenis.”

De Bedside Singers zijn daarin een onverwachte aanvulling geworden. “Het hospice draait om nabijheid. Soms met woorden, soms met stilte, en soms – dankzij hen – met zang. Je ziet wat het doet: een glimlach, een traan, een hand die ontspant. Dat is onbetaalbaar. Ik zeg weleens: ze zouden in veel meer huizen moeten zingen. Want wat hun stemmen geven, dat is pure troost.”