"Hier kan ik echt de tijd nemen voor cliënten”
Interview met zorgvrijwilliger Josee BonsOnze vrijwilligers vormen het hart van het hospice. In dit interview vertelt Josee Bons over haar werk in Hospice De Mare, de kleine momenten die haar raken en waarom juist hier de ruimte is om écht tijd te maken voor mensen.
Sommige mensen lijken gewoon gemaakt voor het zorgen. Zo iemand is Josee Bons. Tot twee jaar geleden had ze haar eigen ZZP-bedrijf in de thuiszorg. Achter haar bedrijfje zette ze een punt, niet omdat ze het zorgen niet meer wilde, maar omdat de tijdsdruk en de aandacht die ze kon besteden aan haar cliënten hun tol begonnen te eisen. “Ik had soms maar een paar minuten per cliënt. Dat kon ik niet meer,” vertelt ze. “Ik wilde graag blijven zorgen, maar dan op een manier die wél goed voelt.”
Via via — onder anderen huisarts Roel van Velzen en een vriendin die zich al voor voor het hospice inzette — hoorde ze 2 jaar geleden over de komst van Hospice de Mare in Leiderdorp. Op dat moment was het hospice nog niet eens open. “Ik heb toen al een kennismakingsgesprek gehad. Het klikte meteen,” zegt ze. “Maar mijn man en ik gingen eerst een paar maanden reizen door Zuid-Amerika. Toen ik terugkwam, heb ik gelijk weer gebeld.”
Sindsdien is ze een vaste en vertrouwde kracht in het team. Meestal draait ze twee diensten per week, maar ze houdt het flexibel. “Ik vul vooral de openstaande diensten in. Ik kijk altijd een paar weken vooruit: waar is ruimte, wat past? Dat vind ik fijn. Je houdt vrijheid, maar je bent wel nodig.” Dat combineert ze met haar andere vrijwilligerswerk bij de Zonnebloem en in de gehandicaptenzorg. En ze helpt een oude tante van haar elke week met van alles en nog wat. “Ik vind het heerlijk om bezig te blijven.”
Van thuiszorg naar hospice: een wereld van verschil
Josee heeft veel palliatieve zorg gedaan in de thuiszorg. Daardoor kan ze het verschil haarfijn uitleggen. “In de thuiszorg moet je roeien met de riemen die je hebt. Je hebt weinig tijd, weinig hulpmiddelen en vaak veel drukte van familie eromheen. Familie- en gezinsleden zijn vaak uitgeput, partners proberen alles in hun eentje te dragen. Dat grijpt je soms aan.”
Het hospice voelt anders. Rustiger. Zachter. “Hier kun je echt bij iemand gaan zitten. Een gesprek voeren. Even iemands hand vasthouden. Dat is zó waardevol. En families worden ontzorgd. Ze krijgen ruimte om weer partner, kind of vriend te zijn, in plaats van verzorger. Dat vind ik misschien wel het mooiste dat een hospice kan bieden.”
Ook de faciliteiten helpen daarbij. “Hier is alles aanwezig. Dat klinkt misschien simpel, maar het maakt een wereld van verschil. Je kunt zelfs met bed en al naar buiten. Dat hebben we deze zomer vaak gedaan.”
Hoe een dienst eruitziet
Geen dienst is hetzelfde, lacht ze. “Soms heb je het heel druk, met veel bezoek en veel koffie en thee. Dan vliegt de tijd. En soms is het juist heel rustig. Dan maak ik schoon, de koelkast bijvoorbeeld, of de gemeenschappelijke ruimtes. Ik kan niet zo goed stilzitten.”
Bij bewoners zonder bezoek maakt ze bewust tijd vrij. “Dan ga ik even bij iemand zitten. Handen of voeten masseren. Een stukje voorlezen. Soms gewoon even samen stil zijn. Je voelt heel goed wat iemand nodig heeft.”
Eén keer had ze een dienst waarin letterlijk iedereen bezoek had. “Ik had nergens iets te doen,” zegt ze lachend. “Louise kwam zelfs even beneden zitten: ‘Zal ik je gezelschap houden?’ Ja, dat was wel uniek voor hier.”
Een warm team
Wat haar ook zo bevalt, is de sfeer. “De collega’s zijn allemaal ontzettend leuk. Natuurlijk heb je altijd mensen met wie je makkelijker werkt dan met anderen — dat is overal zo — maar je maakt er altijd wat van. Iedereen staat voor elkaar klaar.”
Ondersteuning is er ook volop. “Louise en Nelly denken altijd mee. Bijvoorbeeld als ik een tijdje weg ben of een reis plan. Het kan allemaal.”